"Η μεγαλειώδης απάτη του ευρώ"

Από το βιβλίο του Kωνσταντίνου Κόλμερ με τον ίδιο τίτλο που εκδόθηκε το 2005.

Στα τέλη του 20ού αιώνος και με τον ερχομό του 21ου ο Ελληνικός λαός υπέστη δύο τεράστιες εξαπατήσεις: * Την πρώτη, το 1999, στο Χρηματιστήριον Αξιών αθηνών, όπου εκλπάπησαν υπό διαφόρων επιτηδείων περί τα 35 τρις δραχμές από 1,5 εκκατμύριον επενδυτάς- και μάλιστα ατιμωρητί! * Την δεύτερη το 2002, δια της καθιερώσεως του ευρώ ως νομίσματος της χώρας υπό της τότε κυβέρνησεως Σημίτη, ενώ η Ελληνική οικονομία ήταν τελείως απροετοίμαστη δι' ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα: την υιοθεσία ενός ξένου (οθνείου) νομίσματος, εις αντικατάστασιν του εθνικού, της δραχμής....

Κατά την επακολουθήσασα τριετία οι μεν τιμές καταναλωτού υπερεδιπλασιάσθησαν (όταν τα λαϊκά εισοδήματα αυξήσθησαν μόνο 17% του ενεργού πληθυσμού (575.000 ανέργοι). Το δημόσιον χρέος έφτασεν επισήμως τα 210 δις ευρώ ή το 124% του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος και το ετήσιον Έλλειμα το 6% του ΑΕΠ (2004) επισύροντας την επιτήρηση της Ευρωπαϊκής επιτροπής και την άνοδο του κόστους δανεισμού του Ελληνικού δημοσίου, λόγο της πιστοληπτικής υποβαθμίσεώς του. Ανεπισήμος βεβαίως το δημόσιο χρέος υπερβαίνει το 200% του ΑΕΠ μαζί με το συνταξιοδοτικό χρέος το 300% του ΑΕΠ Εν τούτοις η μεγαλειώδης "απάτη" του ευρώ υπερέβη εκείνη του χρηματιστηρίου, καθ'οσον η φθοροποιός επίδρασις του ευρώ εξακολουθεί αμείωτος επί της Ελληνικής οικονομίας.

Υποσκάπτει την κοινωνική συνοχή με την περιθωριοποίησιν ολοκλήρων πληθυσμών και περιοχών (π.χ των καπνοπαραγωγών και της Δυτικής Μακεδονίας) κι απαξιωνεί το εγχώριο προϊόν στην διεθνή αγορά (π.χ τ' αγροτικά, την υφαντουργά. τον τουρισμό κ.λπ.) Πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, τα ιδιωτικά κεφάλαια διαρρέουν στο εξωτερικό και το κόστος εργασίας, ανά μονάδα προϊόντος, ανέρχεται με ρυθμόν υπερδιπλάσιο της ευρωζώνης, ως παρεδέχθη ακόμη κι ο διοικητής της Tραπέζης της Eλλάδος στις 11.11.2004.

Η «ηθική» βλάβη, που προξενεί το ευρώ στον Ελληνικό λαόν, συνίσταται ότι τον εθίζει εις ένα επίπεδο διαβιώσεως το οποίον υπερβαίνει την εγχώριο παραγωγή και αγοραστική δύναμι. Τούτο δε διά της διευκολύνσεως του υπερμέτρου δανεισμού –δημοσίου και ιδιωτικού– και μέσω της τεχνητής χαμηλώσεως των επιτοκίων. Ο μέσος Έλλην έχει στα χέρια του ένα νόμισμα που δεν του ανήκει. Το ευρώ έχει πίσω του την μεγάλη βιομηχανία της Γερμανίας, το πλούσιο κράτος της Γαλλίας, την μαστοριά των Ιταλών και εν γένει την προηγμένη υποδομή της Δυτικής Ευρώπης. Η Ελλάς δυστυχώς, ατυχήσασα από τα πρώτα βήματα της εθνικής της ανεξαρτησίας (1829) και με μίαν μεταπολιτευτική πολιτική ηγεσία που μετέβαλε την πολιτικήν εις λίαν προσοδοφόρον επάγγελμα και μ’ ένα λαόν ουσιαστικώς άνευ συγχρόνων γνώσεων και επιτηδειοτήτων, καλείται να ανταγωνισθή τους προηγμένους ευρωπαϊκούς λαούς και τις υπό ανάπτυξιν χώρες που διαθέτουν το εθνικό των νόμισμα. Εις την ουσίαν το εγχείρημα είναι αδιέξοδον. Η Ελληνική οικονομία αδυνατεί να επιβιώσει αυτοδυνάμως μέσα στην ευρωζώνη, ενώ τα λεγόμενα «βοηθήματά» της (ΚΠΣ και Kοινοτικά Ταμεία) αποτελούν εστίες διαφθοράς και ελάχιστα συμβάλλουν στην αύξησι της εγχωρίου παραγωγής. Τοιουτοτρόπως η καθιέρωσις του ευρώ στις Ελληνικές συναλλαγές αποβαίνει εις βάρος της ευσταθείας της εθνικής οικονομίας.

Τον χαρακτηρισμόν "τεράστια απάτη" απέδωσε πρώτη η Monde diplomatique στην κυκλοφορία του ευρώ πανευρωπαϊκώς. Με το ευρώ εις παγκόσμιον χρήση είναι ήδη ορατή η "γιγάντωσις της ανεργίας" στην Ευρώπη, ως αποτέλεσμα της ανατιμήσεως του έναντι της "ζώνας του δολλαρίου" (ΗΠΑ, Κίνα, Νοτοανατολική Ασία, Κορέα, Τουρκία κ.λπ) Την εντεύθεν της εισαγωγής του ευρώ υποχώρησι της απασχολήσεως, στις χώρες της ευρωζώνης και ιδίως στην ανέτοιμον Ελληνική οικονομία, είχα προβλέψει στο ομότιτλο βιβλίο μου (Κάκτος,2000)

Η Καταστροφική επίδρασις του ευρώ διαδίδεται ως επιδημία τώρα και υποσκάπτει όχι μόνον ολόκληρον την Ελληνική κοινωνία, αλλά και την Ευρωπαϊκή οικονομία (5 εκατ. άνεργοι στην Γερμανία, περισσότεροι απ' όσους ανέβασαν τον Αδόλφο Χίτλερ στην εξουσία το 1933). Οδήγησε τις κυβερνήσεις Γαλλίας και Γερμανίας στην παράβαση του Συμφώνου σταθερότητος και Αναπτύξεων (sic). Στην επιτήρησι της Ελλάδος δι' υπερβολικό δημόσιον έλλειμμα και εν τέλει στο πλήρες "ξεδόντιασμα" του ΣΣ&Α, που μακροπροθέσμως θα υποσκάψει την ευστάθεια του ευρώ. Ειδικώς στην Ελλάδα πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, τα ιδιωτικά κεφάλαια διαρρέουν στο εξωτερικό και το κόστος εργασίας, ανα μονάδα προϊόντος, ανέρχεται με ρυθμόν υπερδιπλάδιο της Ευρωζώνης, ως παρεδέχθη ακόμη κι ο (συν) υπεύθυνος (δια την ένταξι στην "ΟΝΕ") πρώην Δοικητής της Τραπέζης Ελλάδος κ. Ν. Γκαργκάνας (βλ. σχ. κατάθεσί του στην βουλή 11.11.2004)

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απορεί και εξίσταται "οτι τα δομικά προβλήματα της Ευρωζώνης ηύξησαν την αντίστασι του πληθωρισμού" (Βλ. σχ. έκθεσι της ΕΚΤ με τίτλον " Πληθωρισμού αντοχή" Δεκ 2004) Το Διεθνές Νομισματικό ταμείο ζητεί την άρσι των αγκυλώσεων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως, ο διαβόητος ΟΟΣΑ, ζητεί την άρσι των αγκυλώσεων της Ευρωπαϊκής οικονομίας και την αποδόμησι του "κοινωνικού μοντέλου" που ισχύει στην Δυτική Ευρώπη από της Εποχής του Μπίσμαρκ. Πως εν τοιάτη περιπτώσει το ευρώ ανατιμάται έναντι του πολύ "ισχυροτέρου" δολλαρίου;

Δεν εξαντλούνται στον τομέα της απωλείας ανταγωνιστικότητος οι καταστρεπτικές παρενέργειες του ευρώ για την εθνική μας οικονομία.Το ευρώ αποτελεί εμπόδιον δια την αυτόνομον ανάπτυξι.Στο παρελθόν το ελληνικό κράτος είχε δύο προϋπολογισμούς:
έναν τακτικό-πλήρως ισοσκελισμένον-και έτερον τον «προϋπολογισμόν δημοσίων επενδύσεων»,που εχρηματοδοτείτο είτε με δανεισμόν είτε με έκδοσι φρέσκου(και ακαλύπτου) χρήματος από το νομισματοκοπείον του Χολαργού,είτε με αμφότερα τα μέσα-αναλόγως προς τις περιστάσεις.

Βεβαίως,η «πληθωριστική» αυτή πρακτική κατέληγε αρκετές φορές εις άνοδον του γενικού επιπέδου των τιμών ή/και διεύρυνσι του ελλείμματος εξωτερικών συναλλαγών,με αποτέλεσμα την υποτίμησι της εξωτερικής ισοτιμίας της δραχμής.Αλλ’ η «σοφή» αυτή πολιτική επετάχυνε την οικονομική ανάπτυξι και ηύξανε την απασχόλησιν.Ούτως η Ελλάς ευτύχησε να επιτύχη από τους υψηλότερους ρυθμούς αναπτύξεως στον πλανήτη-ιδίως κατά τη δεκαετία του ’60 και μέχρι της ανατιμήσεως του πετρελαίου το 1973.

Η κατά αραιά διαστήματα υποτίμησι της δραχμής και η ελευθέρα διακύμανσι της ισοτιμίας είχαν επίσης ευεργετικό αποτέλεσμα στην ελάφρυνσι του εσωτερικού δημόσιου χρέους,χωρίς μεγάλη ζημία των εγχωρίων πιστωτών,οι οποίοι ως αντιστάθμισμα απελάμβανον υψηλά πραγματικά επιτόκια(π.χ. οι αποταμιευτές) και εκ του ανατοκισμού(π.χ. οι τράπεζες).Τοιουτοτρόπως,το όλον σύστημα ισορροπούσε εις υψηλότερα σχεδόν πάντοτε επίπεδα αναπτύξεως και απασχολήσεως-προς όφελος της Ελληνικής κοινωνίας και του «εν γένει λαού».

Με την υιοθεσία του ευρώ,το 2002,η ευχέρεια αυτή εξαλείφθη οριστικώς.Όχι μόνον δεν ελέγχεται η εξωτερική ισοτιμία του εν χρήσει νομίσματος,αλλ’ ούτε και η προσφορά και τα επιτόκια του.Με τον αφειδή ξένον (και φθηνό) δανεισμόν του ευρώ η νομισματική κυκλοφορία έχει υπερακοντίσει ακόμη και την πλέον γαλαντόμο πολιτική του παρελθόντος των ελλειμματικών προϋπολογισμών επενδύσεων,οι οποίοι πάντως κατέληγον στην αύξησι του παγίου κεφαλαίου της χώρας και όχι-όπως τώρα-στην άνοδο της καταναλώσεως.Με το ευρώ «απελευθερώθηκαν» οι πιστώσεις,με αποτέλεσμα την υπερχρέωσι των νοικοκυριών και διπλάσιο πληθωρισμό της Ελλάδος, έναντι της Ευρωπαϊκής Ενώσεως(4% τον Φεβρουάριο του 2005,έναντι 2% αντιστοίχως).

Πέραν του ότι με το ευρώ εχάθη η δυνατότης εξαφανίσεως του εσωτερικού δημοσίου χρέους,απωλέσθη και ο έλεγχος του.Υπολογίζεται σήμερον εις 210 δις ευρώ και μαζί με το χρέος των ασφαλιστικών ταμείων περίπου στα 300 δις ευρώ.Το τεράστιο αυτό χρέος πλησιάζει το διπλάσιον περίπου του εθνικού προϊόντος και αποτελεί μόνιμον απειλή κατά της εθνικής οικονομίας.
Απειλήν αδυναμίας εξυπηρετήσεως του κατόπιν ενδεχόμενης υποβαθμίσεως αιφνιδίως του Ελληνικού πιστωτικού κινδύνου υπό ξένων «ανεξάρτητων» οίκων.Ο κίνδυνος συνεπάγεται «Αργεντινοποίησι» της Ελληνικής οικονομίας.Οπότε και τα χαμηλά επιτόκια θα «πάνε περίπατο»…

Το δημόσιον χρέος καθ’ ευατό δεν αποτελεί πρόβλημα όταν είτε οφείλεται στους ιδίους υπηκόους ενός κράτους (κι όχι εις ξένους-οπότε η αποπληρωμή του αποτελεί διαρροήν εισοδήματος,με δυσάρεστα αποτελέσματα για την πλήρη απασχόλησι) είτε όταν η οικονομία υποαπασχολείται.Βασική αποστολή της δημοσιονομικής πολιτικής είναι να συμπληρώνει την νομισματική τοιαύτην εις τρόπον ώστε να εξασφαλίζεται η πλήρης απασχόλησι των παραγωγικών μονάδων του τόπου.Σήμερα λείπει η νομισματική,που έχει εκχωρηθή στην Φραγκφούρτη και η δημοσιονομική τελεί υπό την δαμόκλειο σπάθη του Συμφώνου «Σταθερότητος»

Από τον Αρχέλαο.