3/5/2017
Τι οδήγησε στην υπερχρέωση.
Ο Γκίκας Χαρδούβελης ήταν στην λεγόμενη ''ομάδα Σημίτη'' που μας έβαλε στο ευρώ και διαδέχτηκε τον Γιάννη Στουρνάρα όταν έγινε πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδας. Σε άρθρο που συνέγραψε το 2013 μαζί με τον Τάσο Αναστασάτο συνεργάτη του στην τράπεζα Eurobank, απέδωσε στο ευρώ την κρίση στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων έγραψε:
''Αν και στον δημόσιο διάλογο συχνά ταυτίζεται με την εισαγωγή του ευρώ, στην πραγματικότητα η απαρχή των εξελίξεων που οδήγησαν στην κρίση πρέπει να τοποθετηθεί στο 1994. Εκείνο το έτος συνέβησαν τρεις σημαντικές εξελίξεις.
Πρώτον απελευθερώθηκε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με την αποδέσμευση εποπτικών κεφαλαίων που οι ελληνικές τράπεζες τηρούσαν στην Τράπεζα της Ελλάδος και την άρση των περιορισμών στη χορήγηση καταναλωτικών δανείων.
Δεύτερον η προοπτική της ΟΝΕ άρχισε να βελτιώνει την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας και των επιχειρήσεων, αυξάνοντας σημαντικά τις δυνατότητες άντλησης κεφαλαίων από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Συνδυαστικά, αυτές οι δύο εξελίξεις οδήγησαν σταδιακά σε μία επιτάχυνση της πιστωτικής επέκτασης. Αυτό, με τη σειρά του, επέτρεψε, τόσο την επέκταση της επένδυσης, όσο και τη διατήρηση ευμεγεθών εξωτερικών ελλειμμάτων.
Τρίτον το 1994 άρχισε η προσπάθεια προετοιμασίας για είσοδο στην ΟΝΕ με την υιοθέτηση της «πολιτικής της σκληρής δραχμής». Αυτή συνίστατο στη διατήρηση υψηλών επιτοκίων με παράλληλο περιορισμό των ονομαστικών υποτιμήσεων της δραχμής, ώστε να περιοριστεί ο εισαγόμενος πληθωρισμός και οι πληθωριστικές προσδοκίες.''
Αυτά οδήγησαν σ' αυτό που έγραψε παρακάτω:
''Η χρηματοδότηση χρέους και ελλειμμάτων, η οποία προηγουμένως γινόταν σχεδόν αποκλειστικά από τις ελληνικές τράπεζες και ιδιώτες, αυξανόμενα πραγματοποιείτο με άντληση κεφαλαίων από τις διεθνείς χρηματαγορές. Το ποσοστό του δημόσιου χρέους το οποίο χρηματοδοτείτο με ξένα κεφάλαια, από 22% το 1999 έφτασε στο 79% το 2009.''
Είπε λοιπόν ότι το δημόσιο χρέος εξυπηρετούταν σχεδόν αποκλειστικά από τις ελληνικές τράπεζες και τους Έλληνες πολίτες. Αυτό σημαίνει ότι ήταν εσωτερικό χρέος σε δραχμές και ότι τον ρόλο των ''αγορών'' είχαν οι Έλληνες. Το ''σχεδόν αποκλειστικά'' σημαίνει ότι το εξωτερικό χρέος σε ξένα νομίσματα εξυπηρετούταν είτε από το συνάλλαγμα των εξαγωγών και των υπηρεσιών όπως ο τουρισμός, είτε με νέο δανεισμό. Ο Γκίκας Χρδούβελης είπε ότι το δημόσιο χρέος που εξυπηρετούταν με ξένο δανεισμό από 22% το 1999 έφτασε το 79% το 2009, γεγονός που είναι ο ορισμός της χρεοκοπίας. Εδώ πρέπει να συμπεριλάβουμε και το εσωτερικό (ομόλογα που κατείχαν ασφαλιστικά ταμεία και πολίτες) γιατί χάθηκε η ικανότητα εξυπηρέτησης του με έκδοση δραχμών και έπρεπε είτε να έχουμε πλεόνασμα στο ΙΤΣ είτε να δανειστούμε για να το εξυπηρετήσουμε.
Σε αριθμούς το δημόσιο χρέος ήταν 145 δις ευρώ την τελευταία ημέρα της δραχμής (31/12/2001) και μέσα σε 8 χρόνια διπλασιάστηκε στα 298.5 δις ευρώ την 31/12/2009. Η αιτία ήταν αυτή που περιέγραψε ο Γκ. Χαρδούβελης αλλά και το ότι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας έγινε μηδαμινή.
Έπαιξε ρόλο το ευρώ σ' αυτό; Σαφώς ναι. Η ισοτιμία του νομίσματος με τ' άλλα ανταγωνιστικών οικονομιών είναι ο κύριος παράγων. Όταν το νόμισμα είναι ''ισχυρό'' τότε αποκτά αξία ενώ όταν υποτιμάται χάνει αξία. Ένα παράδειγμα. Αν η ισοτιμία του ευρώ με την τούρκικη λίρα ήταν ένα προς μία, τότε με ένα ευρώ θα παίρναμε μία λίρα και θα αγοράζαμε Α αριθμό προϊόντων και υπηρεσιών. Τώρα που είναι ένα ευρώ τρεις λίρες, παίρνουμε με ένα ευρώ τρεις λίρες άρα θα αγοράσουμε περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες από την Τουρκία. Αυτό σημαίνει ότι με την υποτιμημένη προς το ευρώ λίρα, οι Τούρκοι έχουν πιο φθηνά προϊόντα και υπηρεσίες άρα η οικονομία τους είναι πιο ανταγωνιστική.
Τι σημαίνει για την οικονομία μας η ισοτιμία του ευρώ; Πάμε πάλι στο παράδειγμα με την τούρκικη λίρα. Αν η ισοτιμία ήταν ένα ευρώ προς μία λίρα, ένας Τούρκος θα χρειαζόταν μία λίρα για να πάρει αγαθά και υπηρεσίες αξίας ενός ευρώ. Τώρα που η ισοτιμία είναι ένα ευρώ προς τρεις λίρες, χρειάζεται τρεις λίρες για να αγοράσει αγαθά και υπηρεσίες αξίας ενός ευρώ άρα τα εισαγόμενα προϊόντα είναι πιο ακριβά με την υποτιμημένη λίρα. Αυτό σημαίνει ότι η αγοραστική δύναμη των Τούρκων πολιτών στα εισαγόμενα είναι μικρή καθώς πρέπει να δώσει πιο πολλές λίρες ενώ τα τούρκικα προϊόντα είναι πιο φθηνά σε ευρώ. Έτσι η Τουρκία μειώνει τις εισαγωγές της και αυξάνει τις εξαγωγές της πράγμα που είναι ευεργετικό στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών (ΙΤΣ). Το ισοζύγιο αυτό περιλαμβάνει το εμπορικό ισοζύγιο (προϊόντα που εξάγουμε μείον αυτά που εισάγουμε) και τις υπηρεσίες όπως ο τουρισμός.
Το έλλειμμα στο ΙΤΣ οδήγησε στην ''υπερχρέωση'' όπως είπε και ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας. Ως γνωστόν, ο Στουρνάρας ήταν κι αυτός στην ''ομάδα Σημίτη'' που έβαλε την Ελλάδα στην ευρωζώνη.
''Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο το αγνοήσαμε όλοι οι οικονομολόγοι, ήταν η αιτία της κρίσης του ευρώ. Από τη στιγμή που μπήκαμε στο ευρώ, το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών στον ευρωπαϊκό νότο άρχισε να αυξάνεται και το πλεόνασμα των χωρών του βορρά άρχισε και αυτό να αυξάνεται. Στο κέντρο της κρίσης ήταν το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.
Ποιο ήταν το βασικό πρόβλημα μέχρι σήμερα; Το βασικό πρόβλημα ήταν η διαρκής απόκλιση μεταξύ παραγωγής και εγχώριας δαπάνης. Παρήγαμε ετησίως 100, να το πω απλά, και η εγχώρια δαπάνη κυμαίνονταν μεταξύ 105 και 120. Η διαφορά είναι το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Ελλειμματικό όλα αυτά τα χρόνια, το οποίο δημιούργησε τη μεγάλη υπερχρέωση.''
Εδώ μπορεί να πει κανείς ότι οι ιδιωτικές τράπεζες δανείζονταν και να αναρωτηθεί πώς αυξήθηκε το δημόσιο χρέος. Η απάντηση είναι ότι το κράτος εξέδιδε ομόλογα σαν εγγυήσεις για να δανείζονται οι τράπεζες. Ο μηχανισμός ήταν ο παρακάτω:
''Έστω ότι μία ιδιωτική τράπεζα έχει ανάγκη από ρευστό συνολικής αξίας 20 εκ € για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες της. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) για να δανείσει με 1% επιτόκιο την ιδιωτική τράπεζα ζητά κάποιες εγγυήσεις. Οι εγγυήσεις παρέχονται απευθείας από το κράτος, τις περισσότερες φορές με τη μορφή ομολόγου. Το κράτος εκδίδει ένα ομόλογο αξίας 100εκ € με τη «συμφωνία- εγγύηση» ότι θα το πουλήσει στην ιδιωτική τράπεζα με συγκεκριμένο επιτόκιο-απόδοση[2]. Με δεδομένη την παραπάνω συμφωνία, η ιδιωτική τράπεζα λαμβάνει 120 εκ € από την ΕΚΤ με 1% επιτόκιο. Με τα 20 εκ € καλύπτει τις τρέχουσες ανάγκες της και με τα υπόλοιπα 100 εκ € αγοράζει το κρατικό ομόλογο με το συμφωνημένο επιτόκιο-απόδοση. Πιθανότατα, από τα 120 εκ €, μόνο τα 20 εκ € εκταμιεύονται ως πραγματικό ρευστό στα ταμεία της ιδιωτικής τράπεζας, τα υπόλοιπα 100 εκ € αποτυπώνονται λογιστικά στο ενεργητικό της. Δυστυχώς για τη χώρα μας, η εγγύηση και κατόπιν πώληση του ομολόγου θα αποτυπωθεί στις υποχρεώσεις του κράτους με αποτέλεσμα την αύξηση του δημοσίου χρέους κατά 100 εκ €.
Ακόμα κι αν υποτεθεί ότι η αποπληρωμή του ομολόγου θα γίνει με χαμηλότερο επιτόκιο από τα αντίστοιχα της δευτερογενούς αγοράς, η παραπάνω διαδικασία επιφέρει σημαντικό οικονομικό όφελος στην τράπεζα καθώς επωφελείται από τη διαφορά του επιτοκίου. Αγοράζοντας για παράδειγμα, το ελληνικό ομόλογο με 5% επιτόκιο-απόδοση, θα εισέπραττε ετησίως 5 εκ € από την Ελλάδα πληρώνοντας μόνο 1,2 εκ € στην ΕΚΤ, κερδίζοντας 3,8 εκ € ετησίως. Αν το ομόλογο είναι δεκαετούς διάρκειας, η τράπεζα θα εισπράξει 50 εκ € βάσει επιτοκίου-απόδοσης του ομολόγου (coupon rate) και 100 εκ € εφάπαξ με τη λήξη του ομολόγου στο τέλος της δεκαετίας (χρεολύσιο).
Η παραπάνω διαδικασία ζημιώνει διπλά το κράτος αφού με λογιστικό τρόπο χρεώθηκε 100 εκ € αυξάνοντας το δημόσιο χρέος και βρέθηκε «υποχρεωμένο» να αποπληρώνει σε ρευστό την απόδοση του επιτοκίου (coupon rate) για τα επόμενα 10 χρόνια. Στην καλύτερη περίπτωση η αποπληρωμή των 100 εκ € στο τέλος της δεκαετίας (χρεολύσιο) θα πληρωθεί-συμψηφιστεί με νέα έκδοση κρατικού ομολόγου μετακυλώντας χρονικά το χρέος ''
Δεν μπορεί να γίνει πιο ξεκάθαρο ότι η είσοδος μας στην ευρωζώνη δημιούργησε την υπερχρέωση όχι μόνο του δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού τομέα. Ενδεικτικά, το χρέος των λεγόμενων νοικοκυριών πριν το 1994 ήταν μηδέν, την τελευταία ημέρα της δραχμής ήταν 60 δις ευρώ και το 2009 ξεπέρασε τα 250 δις ευρώ. Αστρονομικά ποσά. Επίσης μετατράπηκε το σύνολο του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους σε ξένο νόμισμα που δεν το εκδίδουμε και δεν το ελέγχουμε. Ουσιαστικά η χρεοκοπία μας έγινε την ημέρα που αλλάξαμε νόμισμα. Ποτέ άλλοτε στην ελληνική ιστορία το κράτος δεν είχε τόσο μεγάλο χρέος σε ξένο νόμισμα.
''Έστω ότι μία ιδιωτική τράπεζα έχει ανάγκη από ρευστό συνολικής αξίας 20 εκ € για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες της. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) για να δανείσει με 1% επιτόκιο την ιδιωτική τράπεζα ζητά κάποιες εγγυήσεις. Οι εγγυήσεις παρέχονται απευθείας από το κράτος, τις περισσότερες φορές με τη μορφή ομολόγου. Το κράτος εκδίδει ένα ομόλογο αξίας 100εκ € με τη «συμφωνία- εγγύηση» ότι θα το πουλήσει στην ιδιωτική τράπεζα με συγκεκριμένο επιτόκιο-απόδοση[2]. Με δεδομένη την παραπάνω συμφωνία, η ιδιωτική τράπεζα λαμβάνει 120 εκ € από την ΕΚΤ με 1% επιτόκιο. Με τα 20 εκ € καλύπτει τις τρέχουσες ανάγκες της και με τα υπόλοιπα 100 εκ € αγοράζει το κρατικό ομόλογο με το συμφωνημένο επιτόκιο-απόδοση. Πιθανότατα, από τα 120 εκ €, μόνο τα 20 εκ € εκταμιεύονται ως πραγματικό ρευστό στα ταμεία της ιδιωτικής τράπεζας, τα υπόλοιπα 100 εκ € αποτυπώνονται λογιστικά στο ενεργητικό της. Δυστυχώς για τη χώρα μας, η εγγύηση και κατόπιν πώληση του ομολόγου θα αποτυπωθεί στις υποχρεώσεις του κράτους με αποτέλεσμα την αύξηση του δημοσίου χρέους κατά 100 εκ €.
Ακόμα κι αν υποτεθεί ότι η αποπληρωμή του ομολόγου θα γίνει με χαμηλότερο επιτόκιο από τα αντίστοιχα της δευτερογενούς αγοράς, η παραπάνω διαδικασία επιφέρει σημαντικό οικονομικό όφελος στην τράπεζα καθώς επωφελείται από τη διαφορά του επιτοκίου. Αγοράζοντας για παράδειγμα, το ελληνικό ομόλογο με 5% επιτόκιο-απόδοση, θα εισέπραττε ετησίως 5 εκ € από την Ελλάδα πληρώνοντας μόνο 1,2 εκ € στην ΕΚΤ, κερδίζοντας 3,8 εκ € ετησίως. Αν το ομόλογο είναι δεκαετούς διάρκειας, η τράπεζα θα εισπράξει 50 εκ € βάσει επιτοκίου-απόδοσης του ομολόγου (coupon rate) και 100 εκ € εφάπαξ με τη λήξη του ομολόγου στο τέλος της δεκαετίας (χρεολύσιο).
Η παραπάνω διαδικασία ζημιώνει διπλά το κράτος αφού με λογιστικό τρόπο χρεώθηκε 100 εκ € αυξάνοντας το δημόσιο χρέος και βρέθηκε «υποχρεωμένο» να αποπληρώνει σε ρευστό την απόδοση του επιτοκίου (coupon rate) για τα επόμενα 10 χρόνια. Στην καλύτερη περίπτωση η αποπληρωμή των 100 εκ € στο τέλος της δεκαετίας (χρεολύσιο) θα πληρωθεί-συμψηφιστεί με νέα έκδοση κρατικού ομολόγου μετακυλώντας χρονικά το χρέος ''
Δεν μπορεί να γίνει πιο ξεκάθαρο ότι η είσοδος μας στην ευρωζώνη δημιούργησε την υπερχρέωση όχι μόνο του δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού τομέα. Ενδεικτικά, το χρέος των λεγόμενων νοικοκυριών πριν το 1994 ήταν μηδέν, την τελευταία ημέρα της δραχμής ήταν 60 δις ευρώ και το 2009 ξεπέρασε τα 250 δις ευρώ. Αστρονομικά ποσά. Επίσης μετατράπηκε το σύνολο του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους σε ξένο νόμισμα που δεν το εκδίδουμε και δεν το ελέγχουμε. Ουσιαστικά η χρεοκοπία μας έγινε την ημέρα που αλλάξαμε νόμισμα. Ποτέ άλλοτε στην ελληνική ιστορία το κράτος δεν είχε τόσο μεγάλο χρέος σε ξένο νόμισμα.
Για όποιον δεχτεί τα παραπάνω, είναι ξεκάθαρο ότι είναι ανθελληνική προπαγάνδα ότι ''φταίει ότι έγινε εδώ και 40 χρόνια, ο διεφθαρμένος και τεμπέλης Έλληνας, οι δημόσιοι υπάλληλοι'' κλπ..
Παράλληλα μία σοβαρή αιτία της ''κρίσης'' είναι και η νομοθεσία που διέπει το ευρώ. Κυριότεροι παράγοντες είναι η παντελής απαγόρευση ελέγχου της διακίνησης των κεφαλαίων από και προς τη χώρα μας και η νόμιμη φοροδιαφυγή όσων εταιρειών δηλώνουν έδρα στο εξωτερικό. Αυτό τις επιτρέπει να μην πληρώνουν στην χώρα παραγωγής κέρδους τους ανάλογους φόρους αλλά στη χώρα που δηλώνουν έδρα. Έτσι μπορούν να φορολογούνται πχ. στο Λουξεμβούργο με συντελεστή 1% ή ακόμα λιγότερο στην Ιρλανδία όπως αποκαλύφτηκε με το σκάνδαλο της Google ή του Facebook στην Αγγλία. Επίσης το γνωστό συμβάν με τον τραγουδιστή Β. Παπακωνσταντίνου που η αμοιβή του για συναυλία στην Ξάνθη καταβλήθηκε σε εταιρεία στην Βουλγαρία, αποκάλυψε ότι αυτή η νόμιμη φοροδιαφυγή μπορεί να γίνει όχι μόνον από εταιρείες αλλά και από πρόσωπα.
Γιατί γίνονται όσα γίνονται εδώ κι επτά χρόνια.
Είδαμε ότι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας πήγε στα Τάρταρα με το ισχυρό ευρώ. Οι εισαγωγές μας έγιναν αθρόες και οι εξαγωγές μας μειώθηκαν πράγμα που αποτυπώθηκε στα ελλείμματα του ΙΤΣ που καλύφτηκαν με δανεισμό. Όταν μία οικονομία δεν μπορεί να κάνει υποτίμηση του νομίσματος και αντιμετωπίζει έλλειψη ανταγωνιστικότητας, ο μόνος τρόπος για να γίνει ανταγωνιστική (να παράγει δηλαδή φθηνά προϊόντα και υπηρεσίες) είναι να μειωθεί το μοναδιαίο κόστος εργασίας μέσω των μειώσεων των μισθών (και του μη μισθολογικού κόστους όπως οι ασφαλιστικές εισφορές). Αυτό το είπε και ο Στρος Καν όταν ήταν επικεφαλής στο ΔΝΤ, όπως και ο πρόεδρος του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ. Οι μειώσεις των μισθών μειώνουν και τις ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι στα ασφαλιστικά ταμεία τους, προκαλούν ύφεση γιατί μειώνουν την κατανάλωση κι έτσι αυξάνεται η ανεργία. Παράλληλα μειώνονται και τα έσοδα του κράτους λόγω του ότι μειώνονται οι άμεσοι και οι έμμεσοι φόροι όπως ο ΦΠΑ. Έτσι το κράτος είτε μειώνει τις δαπάνες του είτε επιβάλλει φόρους (για να αντισταθμίσει τα μικρότερα έσοδα) είτα και τα δύο. Έτσι όμως προκαλείται περισσότερη ύφεση γιατί μειώνεται κι άλλο η κατανάλωση, μειώνονται εκ νέου τα έσοδα του και πρέπει να βάλει κι άλλους φόρους και vice versa. Αυτό ονομάζεται κυκλική ύφεση. Παράλληλα επειδή μειώνονται οι ασφαλιστικές εισφορές, αυξάνεται η ανεργία και κλείνουν επιχειρήσεις, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν μπορούν να δίνουν το ίδιο ποσό για συντάξεις κι έτσι αυτές μειώνονται.
Όμως οι μειώσεις των μισθών δεν φέρνουν αύξηση της ανταγωνιστικότητας γιατί οι μισθοί είναι πολύ μικρό μέρος αυτής όπως έχει πει και ο Κώστας Μήλας:
''Η βελτίωση της παραγωγικότητας εργασίας συνεισφέρει μέχρι και 12% στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Ακολουθεί η μείωση των πραγματικών μισθών με ποσοστό 8% και η μείωση του κατώτατου μισθού (σε σχέση με τον μέσο μισθό) με αμελητέα συνεισφορά της τάξης του 2%''.
Φαίνεται ξεκάθαρα ότι ότι γίνεται εδώ κι επτά χρόνια (κι απ' ότι φαίνεται θα γίνεται για πολλά ακόμα) δεν οδηγεί σε τίποτα άλλο από την καταστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας. Δεν πρόκειται να οδηγήσει σε τίποτα απ΄ ότι υπόσχονται οι Έλληνες και οι Γερμανοί πολιτικοί.
Τι πρέπει να γίνει.
Για να σταματήσει η εσωτερική υποτίμηση (οι μειώσεις των μισθών) πρέπει να γίνει νομισματική υποτίμηση. Με το ευρώ αυτό είναι αδύνατον άρα πρέπει να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα που θα το εκδίδουμε και θα το ελέγχουμε. Συγχρόνως θα απαλλαγούμε και από τη νόμιμη φοροδιαφυγή που επιτρέπει η συνθήκη της Λισαβώνας και θα μπορεί το ελληνικό κράτος να ελέγχει τα κεφάλαια που έρχονται και φεύγουν από τη χώρα μας.
Η μετάβαση θα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Για ένα χρόνο θα πρέπει οι πολίτες να τρώνε με κουπόνια που είναι μία μορφή συσσιτίων. Οι ειδικοί προβλέπουν ότι θα διαρκέσει συνολικά ένα με δύο χρόνια. Δυστυχώς δεν υπάρχει πρωτογενής πληροφόρηση για τις επιπτώσεις εξόδου από το ευρώ. Η έκθεση της Κομισιόν είναι απόρρητη. Ας δούμε όμως τι θα γίνει από δημοσιεύσεις στον ελληνικό και ξένο Τύπο.
1. Το δημόσιο χρέος θα διαγραφεί κατά 86% με συντεταγμένη έξοδο σύμφωνα με διαρροή της ΕΚΤ.
2. Το ιδιωτικό χρέος θα μετατραπεί σε δραχμές.
3. Θα υπάρξει ανθρωπιστική βοήθεια από την ΕΕ ύψους 50 δις ευρώ με ενεχυρίαση δημόσιας περιουσίας όπως αποκάλυψε ο Β. Σόιμπλε.
4. Θα υπάρξει γενναία χρηματοδότηση από την ΕΕ για να ανοικοδομηθεί η οικονομία μας σύμφωνα με τον τότε πρόεδρο του οικονομικού συμβουλίου του κόμματος της Μέρκελ. Χαρακτηριστικά είπε ''θα σας πληρώσουμε να φύγετε από το ευρώ΄''.
Τι θα γίνει αν μείνουμε στο ευρώ.
1. Το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα θα διαλυθεί και η ασφάλιση θα γίνει ιδιωτική.
2. Η δημόσια περιουσία θα εκποιηθεί όπως συμβαίνει ήδη.
3. Η εσωτερική υποτίμηση θα συνεχιστεί είτε με μνημόνια είτε με τον λεγόμενο κόφτη που θα αντικαταστήσει τα μνημόνια όπως έχει πει και ο Κ. Σημίτης.
4. Η μετανάστευση θα συνεχιστεί και ο πληθυσμός θα μειώνεται ες αεί.
5. Τα ελεύθερα επαγγέλματα θα αφανιστούν προς όφελος εταιρειών που θα εφαρμόζουν οικονομίες κλίμακος όπως είπε ο Π. Τσακλόγλου που συμμετείχε στα Eurogroup μέχρι το 2014.
6. Το ίδιο θα γίνει και με τους αγρότες. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις θα καταλήξουν σε 5 με 10 εταιρείες.
7. Το ελληνικό έθνος-κράτος θα διαλυθεί και η εθνική κυριαρχία θα εκχωρηθεί εξ ολοκλήρου στην ηγέτη της ευρωζώνης δηλαδή στην Γερμανία.
8. Με την απαξίωση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και με την έλλειψη ελέγχου της διακίνησης των κεφαλαίων από και προς τη χώρα μας, θα μας αγοράσουν κυριολεκτικά οι ξένοι.
9. Θα γίνει Προτεσταντοποίηση της Ελλάδας.
Ο πληθωρισμός με την μετάβαση σε εθνικό νόμισμα και υποτίμηση κατά 50% έχει υπολογιστεί από τον Θεόδωρο Μαριόλη σε μονοψήφιο ποσοστό. Θα είναι ελεγχόμενος γιατί είναι πολύ πιθανόν το νέο νόμισμα να είναι συνδεδεμένο με το ευρώ Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Θ. Μαριόλης υπολόγισε τον δημοσιονομικό συντελεστή (1.7) ενάμισι χρόνο τουλάχιστον πριν παραδεχτεί το λάθος του το ΔΝΤ που τον υπολόγισε σε 0.5.
Το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας είναι η μεγαλύτερη παθογένεια της ευρωζώνης
Μία νομισματική ένωση είναι ''παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος'' δηλαδή τα κέρδη του ενός είναι τα ελλείμματα των άλλων. Έτσι το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας που διπλασιάστηκε από τα 500 δις προ ευρωζώνης στο ένα τρις ευρώ από τότε που δημιουργήθηκε η ευρωζώνη, είναι αντίστοιχα τα ελλείμματα των άλλων χωρών. Παράλληλα η Γερμανία απολαμβάνει φθηνότερο κρατικό και ιδιωτικό δανεισμό επειδή με την κρίση έχει γίνει καταφύγιο κεφαλαίων. Έτσι οι εταιρείες της είναι πιο ανταγωνιστικές από τις αντίστοιχες των άλλων χωρών και προκαλείται αθέμιτος ανταγωνισμός. Η Γερμανία έκανε εσωτερική υποτίμηση μέσω του παγώματος των μισθών 10 χρόνια πριν μπει στο ευρώ και απέκτησε ανταγωνιστικό πλεόνασμα έναντι των άλλων χωρών της ευρωζώνης παρ' όλο ότι έχει το ίδιο νόμισμα μ' αυτές. Γίνονται ανταγωνιστικές υποτιμήσεις όπως έγραψε σε άρθρο του ο Simon Tilford.
Δεν μπορεί να γίνει ανάπτυξη με φόρους και μειώσεις των δημοσίων δαπανών
Το ΑΕΠ υπολογίζεται ως το άθροισμα της κατανάλωσης, των επενδύσεων, των δημοσίων δαπανών και των ''καθαρών'' εξαγωγών. Η επιβολή φόρων και οι μειώσεις των δημοσίων δαπανών βγάζουν χρήμα από την αγορά κι έτσι πέφτει η κατανάλωση και προκαλείται ύφεση. Η κυβέρνηση παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα 4.5% έναντι στόχου 0.5% και η αντιπολίτευση υπόσχεται μειώσεις των φόρων και των δημοσίων δαπανών. Και οι δύο επιλογές θα παρατείνουν την ύφεση και την ''κρίση''. Ως γνωστόν το πρωτογενές πλεόνασμα προκαλείται με φόρους και μειώσεις δαπανών κάνοντας έτσι ελλειμματικό τον ιδιωτικό τομέα.
Στην ιστορία των υφέσεων δεν υπάρχει οικονομία που να ξεπέρασε ύφεση σαν τη δικιά μας με αυξήσεις φόρων και δημοσίων δαπανών. Χαρακτηριστικά οι ΗΠΑ ξεπέρασαν την Μεγάλη Ύφεση με τριπλασιασμό των δημοσίων δαπανών στα πλαίσια του New Deal παρ' όλο που είχε έναν τεράστιο ιδιωτικό τομέα με τεράστια παραγωγή. Αναλυτές λένε ότι χρειάστηκε μεγαλύτερη αύξηση των δημοσίων δαπανών με την είσοδο των ΗΠΑ στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο για να ξεπεράσουν την κρίση.
Ήδη είναι αποτυχημένη η εξαγγελία ότι ''θα βγούμε από την κρίση με μειώσεις φόρων και δημοσίων δαπανών''.
Η σύγκριση της Ελλάδας με την Κύπρο
Καθημερινά ακούμε από πολιτικούς και δημοσιογράφους να αναφέρουν την Κύπρο ως παράδειγμα χώρας που βγήκε από το μνημόνιο. Το ανέφερε και ο πρόεδρος της ΝΔ μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του.
Το μνημόνιο της Κύπρου δεν έχει καμία σχέση με όσα γίνονται στην Ελλάδα. Η Ελλάδα έκανε δημοσιονομική προσαρμογή 30%, η Πορτογαλία 14%, η Ισπανία 9%, η Ιταλία 6% και η Κύπρος 8%.
Επί πλέον οι άλλες χώρες συμμετέχουν στην ποσοτική χαλάρωση (αγορά ομολόγων τους από την ΕΚΤ) και δεν ζητούν απ' αυτές τα πρωτογενή πλεονάσματα που ζητούν από 'μας. Παρ' όλα αυτά η Πορτογαλία οδεύει σε νέο μνημόνιο και η Ιρλανδία είναι πάντα ο ασθενής με τεράστιο τραπεζικό χρέος.
Η διαφορά της Ελλάδας από τις άλλες χώρες είναι ότι εκεί δανείζονταν οι τράπεζες κι αυτές με τη σειρά τους τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Έτσι έχουν μικρό δημόσιο και μεγάλο ιδιωτικό χρέος (Ιρλανδία 320%, Ολλανδία 370%). Η Ελλάδα εξέδιδε ομόλογα σαν εγγυήσεις για να δανείζονται οι ιδιωτικές τράπεζες κι αυτό αύξησε το δημόσιο χρέος (110%) και κράτησε χαμηλά το ιδιωτικό (100%). Παρ' όλα αυτά είχε το δεύτερο μικρότερο αθροιστικά (δημόσιο και ιδιωτικό) μετά την Πορτογαλία.
Ο Π. Τσακλόγλου έχει πει ότι οι χώρες που μπήκαν σε μνημόνια το έκαναν όχι για το χρέος τους αλλά λόγω της έλλειψης ανταγωνιστικότητας τους.
Οι ''δανειστές'' εγγυούνται το χρέος μας
Έχουμε ακούσει και από Έλληνες πολιτικούς και δημοσιογράφους αλλά και από Γερμανούς ότι ο Γερμανός φορολογούμενος πληρώνει για τις συντάξεις στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι οι άλλες χώρες εξέδωσαν ομόλογα σαν εγγυήσεις και δεν έχουν δώσει ούτε ένα ευρώ για τα λεγόμενα ''μνημονιακά'' δάνεια. Επίσης ελάχιστα από τα λεφτά αυτά κατέληξαν στον ελληνικό προϋπολογισμό και όχι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.
Ευρώ και εθνικά θέματα
Για να επιβιώσει το ευρώ πρέπει η ευρωζώνη να μετατραπεί σε Ομοσπονδία των χωρών που είναι μέλη της. Αυτό σημαίνει ότι θα σταματήσουν να υπάρχουν τα έθνη-κράτη και θα δημιουργηθεί μία υπερεθνική οντότητα. Εξ άλλου ήδη η ευρωζώνη είναι υπερεθνική δηλαδή αποφασίζει ένα διευθυντήριο με ένα δημοκρατικό μανδύα (Κομισόν, Γιούρογκρουπ). Η θέληση των λαών (και του ελληνικού) δεν γίνεται αποδεκτή. Παρουσιάζουν σαν μονόδρομο αυτό που γίνεται. Θεωρητικά μπορεί να λειτουργήσει η ευρωζώνη σαν νομισματική ένωση αλλά πρακτικά όχι. Όπως πρόβλεψε ο θεωρητικός του Νεοφιλελευθερισμού-Μονεταρισμού Μίλτον Φρίντμαν το 2000, δεν πρόκειται να γίνει νομισματική ένωση το ευρώ.
Η Ομοσπονδία δεν θα θέλει να επιβαρύνεται με τα επί μέρους εθνικά θέματα των χωρών-μελών της. Μπορεί να νομίζει κανείς ότι η Ελλάδα είναι σε πλεονεκτική θέση επειδή είναι μέλος της ΕΕ και της ευρωζώνης αλλά θα γίνει το αντίθετο. Έτσι θα συρθεί σε ταπεινωτικές διευθετήσεις των εθνικών της θεμάτων. Θα δούμε ''τσαμουριά'' για την οποία ενδεχομένως θα πληρώσουμε και αποζημιώσεις για τις περιουσίες των Τσάμηδων, ''Μακεδονία'' στα βόρεια σύνορα μας, ''Τούρκους'' στην ελληνική Θράκη κλπ.
Με τη δραχμή τίποτα απ΄' όλα αυτά δεν θα δεσμεύει την χώρα μας. Πρώτα απ' όλα και το κυριότερο είναι ότι θα εξακολουθήσει να υπάρχει το ελληνικό έθνος-κράτος. Κατόπιν οι διεκδικήσεις στα εθνικά θέματα θα είναι αποτέλεσμα των χειρισμών της ελληνικής διπλωματίας και όχι της διπλωματίας της ευρωζώνης με αποφάσεις που θα παίρνονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά (Βερολίνο, Βρυξέλλες) σύμφωνα με το συμφέρον των ηγετών της, κυρίως της Γερμανίας.
Η ''κρίση'' έχει και την θρησκευτική της πλευρά. Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος την διατύπωσε πολύ γλαφυρά:
''Θα δυσκολευτώ να πω αυτή την λέξη αλλά την ακούω και την έχω υιοθετήσει: ότι είναι η Ευρώπη των συμφερόντων. Θα λέγαμε ακόμα περισσότερο (είναι η Ευρώπη) της εκμεταλλεύσεως διότι αυτό που γίνεται αυτή την στιγμή στην Ελλάδα μας, φταίμε δεν λέω ότι δεν έχουν δίκιο, είναι η εκμετάλλευσις ή καλύτερα θα 'λεγα είναι η σύγκρουσις της Ορθόδοξης ανθρωπολογίας με την Προτεσταντική ανθρωπολογία. Η Ορθόδοξη ανθρωπολογία τι λέει: έφταιξες, τέλος πάντων, σήκω πάλι και προχώρα, είναι η ανθρωπιά με τον δικό μας τρόπο τον Ελληνορθόδοξο. Η Προτεσταντική λέει έφταιξες θα το πληρώσεις. Είναι η γραμμή αυτή. Έχει μετακινηθεί η Ευρώπη από 'κει που ήταν, έχει πάει σε άλλη βάση.''
Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι για να μείνουμε στην ευρωζώνη, η αλλαγή της κοινωνίας είναι τρομακτική με τραγικά αποτελέσματα για τους Έλληνες σ' όλα τα επίπεδα. Έχουν δημιουργηθεί σε περίοδο ειρήνης αποτελέσματα χώρας σε εμπόλεμη κατάσταση. Υπάρχει πραγματική φτώχια, μετανάστευση, αύξηση της θνησιμότητας (και της παιδικής), τεράστια ανεργία, ύφεση και καταστροφή της κοινωνικής δομής, του κράτους, της οικονομίας και του τραπεζικού συστήματος. Ανάλογα πράγματα είχε να γνωρίσει η Ελλάδα από την εποχή του πολέμου.
Ευρώ και μετανάστευση
Το 2003 ο τότε υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου υπέγραψε τον ''κανονισμό ''Δουβλίνο ΙΙ''. Το ότι έγινε τότε δεν είναι τυχαίο. Οι ΗΠΑ είχαν εισβάλλει το 2001 στο Αφγανιστάν και το 2003 στο Ιράκ. Η ΕΕ πρόβλεψε την μετακίνηση προσφύγων και μεταναστών κι έτσι δημιούργησε αυτή την συμφωνία. Σύμφωνα μ' αυτήν η χώρα εισόδου στην Ευρώπη είναι υπεύθυνη για την εξέταση των αιτημάτων για πολιτικό άσυλο. Έτσι αν ένας μετανάστης περάσει στην Ελλάδα από την Τουρκία και πάει πχ. Στη Γερμανία να ζητήσει άσυλο, οι αρχές τον στέλνουν πίσω στην Ελλάδα για να εξεταστεί το αίτημα του. Έτσι η Ελλάδα από την οποία μπαίνει στην Ευρώπη το 95% των αιτούντων άσυλο, μετατράπηκε σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης τους μιας κι έχουν εγκλωβιστεί κυριολεκτικά στη χώρα μας. Το ''Δουβλίνο ΙΙ'' καταργήθηκε ντε φάκτο μετά την καταδίκη του Βελγίου και της Ελλάδας για την απέλαση ενός Αφγανού αιτούντος άσυλο και αντικαταστάθηκε με το ''Δουβλίνο ΙΙΙ'' που βρίσκεται ακόμα σε ισχύ.
Να αποφασίζουν Έλληνες με γνώμονα το συμφέρον των Ελλήνων. Υπάρχουν χώρες της ΕΕ (Σλοβακία, Ουγγαρία) που δεν θέλουν ούτε χίλιους αιτούντες άσυλο στο έδαφος τους κι έχουν καταφύγει στο ευρωπαϊκό δικαστήριο κατά της ποσόστωσης. Έτσι η Ελλάδα καλείται να διαχειριστεί μόνη της το πρόβλημα με συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η λύση είναι εθνική πολιτική και σ' αυτό τον τομέα. Πρέπει να μην δέχεται την επιστροφή των αιτούντων άσυλο στη χώρα μας για να εξεταστούν τα αιτήματα τους αλλά να γίνεται αυτό όπου θελήσουν οι ίδιοι. Σχεδόν όλοι θέλουν να περάσουν από την Ελλάδα προς τις χώρες της βόρειας Ευρώπης κι όχι να παραμείνουν στη χώρα μας. Δυστυχώς όσο είμαστε στην ευρωζώνη και δεν ακολουθούμε εθνική πολιτική, τόσο θα είμαστε οι αποδέκτες αποφάσεων του διευθυντηρίου της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου